lunes, 31 de diciembre de 2012

Novos locais en Ourense

Constan Chao e familia argallan na nosa noite cun novo local que promete, só ver o novo xoguete que teñen instalado no local  e queres voltar a Ourense


E ata aquí imos escribir, se queredes saber máis acudide a Rúa Lepanto e alí o veredes.

E hoxe día 31 inaugúrase o CortoMaltés na praza Eironciño dos Cabaleiros, será por non ter agora o tridente catacrocker dos locais en Ourense xunto co Kirch


jueves, 27 de diciembre de 2012

"Tú antes Modlabas": Popurrí de famosos

Artículo incluido no número de decembro de La Voz en Color





...................


“Tú antes modlabas” ,hoy:  Popurrí de famosos


Que de esta vez no vayamos a hablar de una sola persona no quiere decir que se me acaben las ideas, ni mucho menos. Solo quiere decir que los personajes que hoy os traigo no tienen mucha chicha, en lo que historia se refiere (esto es un juego de palabras mega ingenioso que se me ha ocurrido meter, la explicación más abajo).
Comenzaremos hablando de famosetes de aquí para irnos un poco lejos:
El primero que he elegido lo conoce todo el mundo, quizás de los que traigo es el más interesante, no es ni más ni menos que Sergi Arola, el cocinero (por si hacía falta indicaros quién era). Conocido en antaño como Sergio Martínez Arola, en su tierna juventud, en los años 80, perteneció a esta sagrada familia. Que lo siga siendo lo dudo, si eso será el más Mod del Lidl. La verdad es que no Modló ni mucho ni poco. Perteneció a la banda Los Interrogantes y posteriormente a Los Canguros, este grupo grabaría cuatro maquetas, con un par de temas con un sonido bastante malo pero que las hacen bastante fetiche, solo pudimos escuchar sus composiciones tanto en el recopilatorio de BipBip Records llamado Mi Generación 80 como en el Barcelona húmeda.


 El grupo se disuelve y Arola se pone a cocinar y anunciar cosas por la tele. Fin. Podíamos incluir aquí a Miqui Puig, pero pasamos de todo. Felipe de los Fresones Rebeldes  o Cola Jet Set (que también pasó por Los Canguros), por cierto, hablando de  Cola Jet Set, ¿a vosotros no os da mal rollo el tío alto con los sobrepatillas por la boca que toca en ese grupo, o solo es a mí?


Felipe 
Si proseguimos en nuestro empeño de sacar trapos sucios, de apuntar con el dedo y acusar tenemos que nombrar a Pilar Castro, la actriz. En sus años modcetes, pues también le tiraba al “rollo mod”, era joven, los 80, las cosas que hacían Boom eran una explosión juvenil, atrapó a muchas personas, incluso a Carmen Machi, esto ya es para mear y no echar gota.

Carmen Machi, otra actriz, ella aseguró serlo, (Mod me refiero, no actriz), de ahí a que sea cierto pues habrá que preguntarle a gritos, su forma preferida de interpretar. Otra actriz, Ariadna Gil, la hermana de los Gil de Brighton 64, Chest, Matamala, Top Models… ¿A qué no sabíais que son hermanos? Yo tampoco.

Continuamos con Alfredo Duro, ex director técnico del Getafe y periodista deportivo, ya sabéis por dónde anda… otro periodista deportivo es Iván Castelló, pero él sigue siéndolo.

Steve Diggle
David Bowie
Cambiando de país, tenemos David Bowie, ¡el puto BOWIE! Sí, fue Mod en su juventud, si recordáis otras ediciones de esta sección lo mencionábamos, como cierto músico al que ya hemos reseñado le daba una patadilla. Jhon Foxx dicen que también militó en el modernismo, músico en Ultravox, y como siempre a ver hasta dónde es cierto. Steve Diggle de los Buzzcocks , solo que esto a nadie le sorprende, ya veis, no será por no osgarmar escuchando Ever Fallen in Love ,tampoco pilla por sorpresa Martin Blunt de The Charlatans,. Charlie Harper  cantante de los Uk Subs también lo fue, al igual que el actor Martin Freeman, que sigue siéndolo a día de hoy, si no lo ubicáis es Tim en la serie The Office.  Otro sería David McCallum actor que recordareis de otras series como NCIS, el forense. Ya dejamos fuera a Marc Bolan, ¿no?. Jerry Dammers de los Specials, pobre hombre, y pobre dentadura. Jhon Craven,un presentador… un largo etcétera.
Martin Blunt


La verdad es que en este artículo algunos han modlado más que otros, la conclusión que saco es que somos muchos y estamos en todos los niveles, tened cuidado con el sindicato modernista.

jueves, 6 de diciembre de 2012

The Por Ella Runners, facéndoo realmente ben

Cando Salva, membro dos The Por Ella Runners se puxo en contacto comigo nunca pensei que a única condición que me porían sería facer esta reseña en galego,de verdade non me cansarei de dicir que esta banda está formada por moi boa xente, e sei de boa sobra que eles querrían que fixese esta entrada tal día coma hoxe.

 Tamén cando recibín un paquete de La Vall d´Uixó (Castellón) sentín a obriga de destapar o que sinto co son desta banda. E a miña gratitude por eles.



A banda xerminal nace no 90 baixo baixo o seu anterior proxecto Los Orenga, un grupete de amigos de instituto con instrumentos onde tocarían versións coma tódolos que comezamos, pero serviría de plataforma para o que viría despois.A banda pasou sen pena nin gloria, no seu repertorio terían desde versións de The Who a dos Jam pasando polos seus propios temas que eles non se cortan en catalogar como cancións surrealistas. O peso da responsabilidade cae sobre a banda, dunha forma discontinua compatibilizan as súas responsabilidades educativo-laborais cos ensaios.

En 2005 refúndase a banda  e volven os ensaios, desta vez podemos falar que Los Orenga desaparecen para deixar paso a The Por Ella Runners e nos bendecimos esa gloriosa volta. Ata o o nome ten unha curiosa anécdota detrás.

A banda autoedítase en traballos como  Très Bien,doucement e What Can i do If i was Born  (disco que estou escoitando agora mesmo, vou por I Wanna Be Loco).

Un disco de Powerpop moi bo, enérxicas guitarras e ritmo, moito ritmo, se algo me atrae profundamente desta banda é a voz.

 Unha voz aguda e que se che queda na memoria, dalle auténtica enerxía a banda, é fresca e salvaxe, sen complexos.

Deixanos temas como Real Cool Fan, ou The Rubinoos Took my Baby Away. Para min este disco é unha clara e indiscutible mostra da seriedade da banda e do seu bo facer, bo facer que se plasmaría por outro lado no traballo polo que eu sinto fetiche actualmente. O único malo que lle atopo a este disco é a autoproducción, quédase curta, esta banda ten moito potencial, e refírome claro a voltaxes que faltan.

O disco que non me canso de recomendar é o seu Sufer Powerpopers Aussie Teenagekickers , que barbaridade.



Cando escoitei por primeira vez o tema homónimo quedeime en babia, eu quería ter unha banda así, quero que o son do meu grupo sexa tan incriblemente descarado, que sexa esa voz a que me anime a seguir levantando o puño nos directos, quería que ese pontencial me dese na cara en directo, unha auténtica hostia de powerpop o máis salvaxe expoñente.

E cando puden escoitar o resto do disco a reacción foi crecendo e crecendo, guitarras ó surf intercaladas cos riffs más puros do arrebatismo punk e pop.

Comeza o disco con It´s April Again, volvemos a insitir, tíos, que barbaridade, eu emocioneime porque facía tempo que non atopaba un disco no que tódolos temas me fixeran andar e querer coller a raqueta de badminton para facer o parvo no meu cuarto, sabemos que todos o facemos, a rabia xuvenil dun grupo que salvo polo seu guitarra só teñen de xuvenil o espíritu salvaxe para seguir compoñendo e facernos flipar. Pero como poden facer dunha simple festa de cumpleanos unha canción que che faga desmadrar, como pode ser ?

Pois está claro, o que diferencia a esta  banda e que acaban de sacar un melocotonazo de disco sen querelo, a súa única ambición e facer o que lles gusta e facelo ben, é o  "non sei que" que diferencia un grupo de outro. Non creo que esta banda a hora de gravar temas como Waiting for Some Action, Crazy Little Pony,The Mojomatic State ou canción que lle da nome o disco quixeran algo máis aló de contar as súas historias, as súas vivencias o seu modo.

Sexa como fora o que está claro que quero velos en directo, quero que esa contundencia me de en toda a cara.


Non sei que pasa nas provincias limítrofes co mediterráneo... tivemos claras mostras das mellores bandas do pao como foron os Art School de Murcia, os Lost Men Service e PennyCocks de Barcelona


O seu Bandcamp 
E a súa páxina de Facebook




Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.