martes, 9 de junio de 2009

Brighton 64 - Barcelona Blues (1983)



Modernismo español na década dos 80. Creo.

Cara 1981, tralo viaxe de Ricardo 'Ricky' Gil as ilas británicas liga coa iconografía Mod. Convertéronse no estandarte dun movemento xa sexa esteticamente como polo feito do seu nome, praia onde ocorriron cousas... unha explosión xuvenil caracteriza a esta banda, e levado máis alá presidindo os concertos unha Union Jack. Creo.

Ricky como baixista (con un Rickenbacker 4001, of course),o seu irmán Albert á guitarra rítmica, un efímero vocalista e guitarrista (Dani) e un batería chamado Toni (que sustituía no posto a un tal Quimo) Comezan os paso desta banda local. En 1982 gravan un directo para o programa de TVE 'Musical Express' xunto outras bandas da súa comarca, unhas imáxenes emitidas o 18 deXullo daquel ano que son testimonio vivo daquel movemento Mod Catalán. Creo ou eso lin por aí.



Meses despois, xa en 1983, rexistran o seu primer disco para o selo barcelonés Flor y Nata (FYN), con Ricky como vocalista.

Os temas rexistrados naquel primer vinilo ('Barcelona Blues', 'JP', 'La calle dónde yo caí' e 'Te da igual') estaban gravados deficientemente e executados con una técnica aínda peor; refírome a pobreza das súas guitarras, con arranxos de Loquillo de por medio, nótase neste traballo as presas por sacalo á luz.
E aínda así venderase como churros este traballo encumbrando a carreira da banda.

Este grupo na actualidade serve de exemplo para moitos máis grupos, ou eso creo.



Brighton 64 - Barcelona Blues

1. Barcelona blues
2. J.P.
3. Donde yo caí
4. Te da igual

--------------
--------------------
Brighton 64- Barcelona Blues
-------------
--------------------

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Moitas Gracias ou non por comentar

Benvido

Benvido o meu mundo, nin estandartes me acompañan, nin escarapelas e poses, só música,eventos e cousas de interés. O meu interés. É un Blog, polo que poño as miñas opinións sempre. Tento cargalos cedés a internet pero moitas veces búscoos, e este Blog ten un mero afán recopilatorio de todas esas bandas que amin me gustan e escoito. Por eso non quero quitarlle mérito as páxinas de onde as saco. Nin me fago eu o heroe.